Als het schermpje van mijn mobiel ‘Anoniem’ toont, neem ik niet op. Meestal.
Soms, heel soms, als ik bijvoorbeeld een telefoontje verwacht uit het ziekenhuis, dan trap ik er wel eens in. Anders niet.
Meestal zijn het immers verkopers van abonnementen, bedelaars van de Postcodeloterij of de een of andere omroep die zich verstoppen achter een voor ons geheim telefoonnummer.In het verleden kreeg ik ook wel eens anonieme tips, voor een vet verhaal over een schandaal. Dat trokken we ter redactie dan met een paar mensen na. Meestal was het niks.In een enkel geval leverde het iets op, maar dan nog zat je met een anonieme bron die je niet kon citeren.
De afgelopen week leek lokaal weer eens iemand uit de school van de eigen politieke banken te klappen.
De eerste vraag die dan opborrelt: waarom?
De tweede: is het waar?
De derde: wat doe je er mee?
Columnisten moeten chargeren.Vooruit met de geit dan. Op deze plek mag het. De politieke macht in Tilburg is in handen van een politbureau. Een college met wethouders die in de raad een stem- en applausmachine heeft zitten, in de vorm van vier fracties die precies doen wat die wethouders hen zeggen te doen. Dat vermoeden had de oppositie al twee jaar, maar het wordt inmiddels ook alle andere Tilburgers steeds duidelijker dat het zo werkt.
Partijen stemmen en-bloc, ook al zijn raadsleden op eigen titel gekozen, ze houden zich aan de opdracht die het college hen wekelijks verstrekt.
Je mag dan wel in de huiselijke kring tegen grote dozen op Wijkevoort zijn, maar in de raad doe je wat de coalitiediscipline van je verwacht.Eigen meningen zijn voor op vakantie aan het strand of bij de borrel tijdens het reces. Honderden mensen die laten weten dat zij vrezen dat hun woonomgeving in de binnenstad te lijden krijgt van een wegafsluiting? Geen bal mee te maken, want de coalitie heeft nu eenmaal afgesproken dat dit plan door moet gaan.
Iets met de mond belijden is een mooie (christelijke) uitdrukking. In goed Tilburgs zou je het kunnen vertalen in ‘kwatsen’. Zeggen dat je wat zult doen en vervolgens zo gaan draaien dat je het niet hoeft waar te maken. Voor veel raadsleden in de coalitie moet hun rol inmiddels zo aanvoelen. Ze staan voorstellen te verdedigen, waar ze volgens hun eigen idealen en verkiezingsprogramma tegen zouden moeten zijn.
Gelukkig hoeft de fractie van de PvdA zich niet aan dat soort zaken schuldig te maken. De afgelopen raadsvergadering van 3 februari hebben we wel deels bloot kunnen leggen hoe dat gedraai in elkaar steekt. En we kregen de bevestiging uit de boezem van de coalitie:
‘het beleid wordt gemaakt op de tiende verdieping, en wij hebben maar te doen wat daar wordt bepaald.’
Niks anoniems voor nodig. Wij weten dat al twee jaar. En helaas duurt het onverminderd voort.
Tot drie maanden voor de volgende verkiezingen, wed ik
Hans Rube
(Hans is sinds 2018 burgerraadslid en prakkezeert in zijn columns over Tilburgse politieke beslommeringen)
